Przedwczoraj z zapartym tchem śledziłam wydarzenia z Nowego Yorku gdzie wreszcie tysiące par lesbijskich i gejowskich mogło powiedzieć sobie wiążące prawnie "tak"... Tęczowe flagi, confetti, łzy wzruszenia i ulgi... Zdjęcia staruszek trzymających się za ręce… Niepewne, pełne niedowierzeń spojrzenia... Słowa, które od tak dawna chciało się wypowiedzieć... Wiem, że dla niektórych, to tylko formalność, tak zwany urzędowy papier... Ale czy to tylko papier? 10 lipca zeszłego roku wszystkie te uczucia, które zapewne towarzyszyły nowojorskim parom miałam okazję sama przeżyć, poczuć realnie i namacalnie... Poślubienie kobiety, którą kocham, której chcę być wierna i z którą chcę się zestarzeć było dla mnie transcendentalnym przeżyciem... Było samoistnym przekroczeniem siebie... Ale było też prostym ludzkim, niedowierzaniem... Bo to o czym marzyłam wreszcie się spełniło... Łzy szczęścia mieszały się ze łzami zdumienia... Patrząc na zdjęcia z Nowego Jorku, tylko przypomniało mi jak w
hehe...fajna mała:)
OdpowiedzUsuńWiem :) Wczoraj zobaczyłyśmy ją z Panią Kane w pudełku z ruchomymi obrazkami. Po reklamie była chwila konsternacji pt: "Czy ona powiedziała co powiedziała czy tylko nam się wydawało?".
OdpowiedzUsuńŚwietna mała :D
OdpowiedzUsuńpowalająca i przeurocza! :D
OdpowiedzUsuńBardzo mi przykro, ale ja nie słyszę, co dziewczynka mówi na końcu.
OdpowiedzUsuń@ baluk
OdpowiedzUsuń"I don`t like boys"
Ach, rzeczywiście :)
OdpowiedzUsuńPrzygłuchy Baluk